Eskiden metal müzik dinleyen bir insan olarak şimdi onlarla çok haşır neşir olmasam da dinlediğimde hala hoşuma gider gibi bir durum da var..
Amma ve lakin, bir zamanlar hayvanlar gibin dinlediğim Incubus'e (Incubus'a?) dayanamıyorum nedendir bilinmez. Adamın sesi bana Kings of Convenience dinlemeyle aynı hissiyatı veriyor.
Çok da hatırlamıyorum en sevdiğim hangisiydi ama sanırım bunu da pek seviyorumdur, gençliğin diğer kısmı gibi..
Neden acaba di mi aslında?
Baştan beri en bilemediğim bu şarkı idi. Geçen hafta pek düşündüm ve "Dresden Dolls - Missed Me"ye karar verdim. Çünkü ben gerçekten öyle bi insanım gerçekten. Daha karizmatik, daha sofistike, daha cool bi şey bulmak isterdim ama olmadı. Ilk diinlediğim zaman da aynısını düşünmüştüm. Şarkıyı dinlerken aklıma Esra geliyo belki ondan duymuşumdur. Ben biraz buyum şimdi olmasam da:
"missed me missed me now you've got to kiss me
if you kiss me mister you must think im pretty
if you think so mister you must want to fuck me
if you fuck me mister it must mean you love me
if you love me mister you would never leave me
it's as simple as can be!
Derken ondan vazgeçtim, şu an uzaklaştım ya da ve tüm zamanların en ben şarkısının bu olduğuna karar verdim. Hatta galiba Handan bana "Bu sensin." diye mi dinlettiydi? Yoksa o başka mıydı? Mutfakta neler oluyordu? Ben de bu kadar basitim:
Bunun İngilizce'si "A song that is a guilty pleasure". Sözlükte biri "mahçup zevk" demiş, işte aynen ondan.
Bana bir yeri anlatan şarkıya bunu koymayı düşünmüştüm ta ki böyle bir başlık olduğunu görene kadar.
Keza hayatımın 1.5 aylık bir staj dönemini, o dönemde kazandığım arkadaşlarımı, Fransız özentiliğimin başlamasını hatırlatıyor bana. O zamanki 80 tane stajyere de sorsan o yazı sana anlatırken fonda da bu şarkıyı duyarlar. Öyle de dandik ama öyle de maruz kalmıştık ki "Aaaah yeter"lerden sonra bir nokta da artık keyif almaya başlamıştık. İşte şu an bende öyle kaldı.
Bunu da önden önden koyayım da bitsin gitsin bu utanç:
Önden gidiyorum çünkü ne yazacağımı biliyorum. Önden gidiyorum çünkü sıkıldım. (It's my party and i cry if i want to -bunu senden bildim Fatoş)
Bu şarkıyı anketi ilk gördüğümde biliyodum. Çünkü bu benim theme song'um. (Ally Mcbeal falan izlemiyosanız bu biraz yavan oldu burda biliyorum.)
Anısını anlatayım isterim, tutmayın küçük enişteyi:
Aydan -ki anlat iyi oluyor demişsin =)-, Zeynep, Beng ve Enip ile Avrupa karasularında yol alırken, Brüksel'e vardıydık tam. Enise'nin akrabalarına gidecektik. Mustafa Abi'yi bekliyorduk arabada. 25 Ocak 2006. Tam 12 oldu. 26 Ocak 2006. Radyoda Strokes çalıyordu ve 12.51 idi tam. "Kiss me now that i'm older." dediydi 00.00'ın yakın bir geleceğinde ve ben de kızlara dediydim.
Sonra da bunu yaptım zaten:
Her doğum günümde, saati her 12.51 gördüğümde; her Cuma günü birlikte dışarı çıkmak istediğimde (Friday nights have been lonely, change your plans and then phone me.), benimle her konuşulmadığında (Talk to me now i'm older)..
Carissa's Wierd "o söylendi" olduğu için, bir de böyle uyurum. Şarkı dediğim için çarpılmam umarım.
"Opinions are like nipples, everybody has one. Some have firm points, others are barely discernible through layers, and some are displayed at every opportunity regardless of whether the audience has stated "I am interested in your nipples" or not. Cats have nineteen."
Özen'le şarkımız.
Bu şarkıda şuursuz, robot, puş puş, neyse oluru dans edebiliriz.
Öyleydi yani gençken.
Bana çok salak birini hatırlatsa da, çok jenerik olsa da bu şarkıya olan hislerim değişmez.
Seni çok seviyorum Frank. Hala en sevdiğim ve hayalimdeki yay burcu erkeğisin, orda hata yok =)
Jose Gonzales affetsin bu şarkıyı The Knife'tan dinlemesem sevmezdim heralde.
Hikayenin başından alasım var. When i was erasmusing..
Pasaportumu kaybettimdi ben. Bence okulda fotokopi makinesinin içinde unuttum, arkadaki "Sarı"nın bana selam vermesinin heyecanıyla. Bence hala onda pasaportum. Türk düşmanı falan. Ya da o da bana "Noir" falan diyodu.
Pasaportumu kaybettiğimi, arabayı çoktan kiralandık ve yola çıkmaya hazır olduğumuz an anladım. Gittiğimiz yer de Schengen toprakları değil, Isviçre iken. "Ben gelemiyorum, siz gidin." dedim. Yanımdaki insanlar Polonez ve Romantik ve Türk olmasaydı, muhasır medeniyetlerden insanlar olsaydı, "Aaa putain, je suis désolé." der ve yollarına giderlerdi. "Olmaz." dediler. Okula gittik kapalıyken, fotokopi makinesine bakmaya, ne duracaksa orda? Paul'ün "Belki bulup şuraya koymuşlardır." gazıyla alarmı öttürdük, adamı evinden getirttik, tribi yedik. Tabii ki bulamadık. Bulduğumuz çözüm ise harikaydı: Pasaportsuz gitmek. Hatta yanıma Zeynep'in pasaportunu aldırdılar, "Toplu olarak 5 tane pasaport veririz, bakmazlar zaten." diye.. Sınırda plakaya baktılar, bize baktılar, geçirttiler. Sonrasında park cezası yüzünden karakola gitmek zorunda oluşumuz ise çok şirin olduydu. Dünyamda en çok güldüğüm an da o tatildi zaten.
Ben pasaportsuz, sınır gerginliğiyle yola çıkmış iken, artık ne tarafından bilmem anayola çıktığımız an; direksiyonda Filip, Heartbeats açmıştı. Yola çok sinematografik bir başlangıç olduydu. Bu şarkıyı, öncesinde de sonrasında da çok kere dinledim, Antony and the Johnsons konseri öncesi -benim için öyle geçiyor- Jose Gonzales'ten de dinledim ama hep o yola çıkış geliyor aklıma.
Yine aslında bir sürü şarkının bir sürü yeri hatırlatma kabiliyeti içinden, yer vermek istediğim şarkıyı seçtim.
"Me and You and Everyone We Know" denen, sanırım Armağan yüzünden merak ettiğim filmi aldı bir gün Zaydemir. Village Olympique denen geçici gecekondudan hallice yurt odamızda izledik, bütün bir sene yaptığımız gibi, muhtemelen Zeynep'in odasında.
Kadına çarpıldıydık, film kendi çarptıydı. Izlediğim en güzel ve en dar ve aynı zamanda en mutlu aşk filmi olabilir. Bi süre replikler dolandı durdu. Hala hatırlıyomuşum meğerse bazısını.
"We have a whole life to live together you fucker, it can't start until you call." farz-ı misal.
Sonra koridorda bir süre bu şarkı duyuldu. Ben dinlerdim, Zeynep dinlerdi. Zeynep'in odasına giderken, odadan çıkıp tuvalete giderken 2.02'lik Fuck fon müziği olduydu. Dönünce de dadandığım, uzun zaman sonra andığım anlar oldu ama o koridorun odamın kapısından görünüşü geliyor aklıma.
Filmde nasıl olduğu da şurdan gelsin:
Neden gödelek bir yerinde kestiğini anlasaydım iyiydi ama filmdeki o yün ısırmışsın hissiyatını da iyi anlatıyo.
PS. Macaroni.
Bende fil hafızası olduğu için bir sürü güzel ya da kötü şarkı, bir sürü güzel ya da kötü insanı hatırlatıyor.
Burada da tabii ki şarkı değil insan seçiyorsun ve seni seçtim Pikachu.
Gmail'in bir süredir bana "You are almost out of space for your Gmail account. Once you run out of space, you will not be able to send or receive any emails until you delete some items." demesinin en önemli sebeplerinden biri Fatoş.
Şarkıyı bana ne zaman gönderdiğini bilmek için arama yapiyim dedim içinde kayboldum. Amy Winehouse rahmetlisinden de pek hazetmez idim, sıkıcı ve bunalım gelirdi. Eh yani di mi? Belki beni alıştırma turlarıdır.
PS. Dün "i might be leaving soon" olan mesajımız bugün "won't you be my baby?" gibi oldu evet. Zaten ben o "i might be leaving soon"u "i might believe in soon." gibi duyuyorum. Dün havalar beni mutsuz kılmış. Allah kıldırmasın.
Bu sefer de mutsuzluktan bahsediliyorsa, orada Carissa's Wierd olması gerek. Nerden girdiler benim mutlu ve huzurlu hayatıma hatırlamıyorum tam. Last.fm'den kendim kaşındım olabilir, Bart olabilir mutsuz şarkılar o zaman ondan gelebileceği için.
Bir ara sürekli dinlerdim, bi de dinleyerek uyurdum. Gerçekten bütün albüm, zaten adından belli "Songs About Leaving", o zaman da şimdi de sanki çok pis bir terkediyormuşsun, ölüyormuşsun ya da terkedilmişsin ve sevdiğin birini kaybetmişsincesine pis bir his, bir boğaz düğümü bırakıyor insanda.
Bi yandan da bu mutsuzluğun zahiri olduğu ferahlığı güzel geliyor-du sanırım.
Gerçekten böyle bir dertte olsan hayatta kaldıramazsın böylesini. Ya da bunu yaşıyorsan ve sana dert değilse kaldırabilirsin. O derece diyorum bak.
En mutsuzu mu bilmiyorum, albümden herhangi bi şarkı da bu posta olurdu, ama sanırım şu an bana en yakını olan, So you wanna be a super hero misal. Sözler manidar, hayatının o döneminde varsa daha yakınsın ama illaki bi döneminde hissetmişsindir durumlar.
"My life is full of what's not here, I'll go away and save myself. I'll make you proud someday. I just won't be around to see you face."
Bu da mı gol değil?
PS. Mutsuzluktan dağıldılar sanıyoruz ama dağılmasalardı bi aşık falan olsalardı iyiydi.
Böyle bir ankette bütün hayatını gözlerinin önünden geçiremiyosun, he hatırlasan bile son zamanlarda olan bitenler üzerinden gidesin geliyor. Yoksa çakıcaktım buraya bir "Beatles, I Wanna Hold Your Hand." ama vazgeçtim.
Bu şarkı hayatıma radyolardan girdi sanırım, ben de anlamadım ama kendimi üstüste olmak suretiyle gün boyu dinlerken buldum.
Buraya her gün yazmak gerek idi evet biliyorum, en procrastine edilmeyecek konu idi ama işte "you know, the strips on a lion are hard to change."
Least favorite ne demek çok çözebilmiş değilim. En sevmediğim şarkı olsun dedik. En sevmediğim şarkı muhtemelen dinlemediğim adamların şarkılarıdır ama o da neyse.. En sevmediğim şarkıyı burda anons etmek niye gerekli onu da bilmiyorum.
Burada sevilmeme gibi bir durum ve müzik var ise benim icin orada Kings of Convenience'dan bahsetmek gerekir. O ses ve sanki o hepsi aynı gıygıy şarkının melodisi olan o melodi var ya o melodi, onu duyduğumda hissettiğim tiksintiyi anlatmam bilmem mümkün mü?
Gencecik insanlarsınız, ne işiniz var böyle sıkıcı şeylerle anlamıyorum ki?!
Hangi şarkı -sanki pek fark varmış gibi- bilmiyorum o hep duyulan, farkı varsa da ben zaten o kadar olayın içinde değilim. Bu gibi geldi:
En sevmediğim şarkıyı burda anons etmek niye gerekli onu da bilmiyorum ama klip zaten sadece Youtube'de izlenebiliyomuş, gitmeyin bence.
Kişisel PS. "A niye devam etmiyosun, shame on you" diyen sensin Fatoş biliyorum. =)
Son dakikalara kadar başka bir şarkı diye düşünüyordum ki daha önce de bahsetmişliğim olan The City, The Airport adını gördüğüm anda daha ağır bastı.
2006 yılında o zamanlar dadandığım podcastlerden birinden keşfettiğim için sanki daha özelmiş, bana aitmiş gibi hissediyorum belki de. Bu şarkının anısı sadece benimle. Film ya da insan yok arada. Fransız aksanıyla anons eden bir DJ var arada sadece. Böyle deyince de bir soğuma gelmedi değil.
CSS remix halini daha çok seviyorum ama eye benzediğini göstermek için böyle daha iyi sanırım.
Loney, Dear'a zamanında mesai harcadım ama başka bir şarkısı beni çok cezbetmemişti. Belki şimdi olabilir.
FatSen yine beni zorlayacak bi zamazingo gönderdi. 30 günde 30 tane şarkı bulma zamazingosu.
Fatos dedi yap dedi:
1. What time did you get up this morning?
1150
2. How do you like your steak?
Bien cuit
29. Are you married?
No, i do.
30. Always wear your seat belt?
Ön koltukta yes.
31. Been in a car accident?
Arka koltukta yes. Minik.
32. Any pet peeves?
Yılan ya.
33. Favorite pizza toppings?
Ricotta.
34. Favorite flower?
Orkide =)
35. Favorite ice cream?
Tiramisulu
36. Favorite fast food restaurant?
Özledim yağının kokusunu özledim: Quick! Ama Arby's'in yeri de bi ayrı.
37. How many times did you fail your driver’s test?
Bizde kalınmıyo ya geçiyosun.
